Voor alle mensen in de zorg...

Lieve zuster, lieve broeder, er is hard voor jou geklapt. Maar bij jou in het verpleeghuis is haast niemand die het snapt. Want geen partners en geen kind’ ren en geen vrienden zijn te zien. En bewoners vragen constant: ‘Weet jij waar ze zijn misschien?’ Dan vertel je van het virus, in één uur wel twintig keer. Maar na enkele minuten weten mensen het niet meer. Mensen worden heel onrustig, raken soms totaal van slag. Ze begrijpen er geen snars van, dat bezoek niet komen mag. En jij zelf moet afstand houden, maar hoe moet dat aan het bed? Bij het wassen, bij het eten, bij het brengen naar ‘t toilet? Je mag ook geen knuffel geven, hoewel jij dat soms vergeet. Of misschien dat jij uit liefde bewust die regel overtreedt. Je mist hulp van mantelzorgers, die altijd aanwezig zijn en geliefden bezig houden en die afleiding is fijn. Want dat geeft jou even ruimte en heb jij je handen vrij om te doen wat maar blijft liggen, want dat hoort er ook nog bij. De familie is verdrietig, de verpleging horendol, de bewoners zijn onrustig, niets loopt volgens protocol. Het zijn hele rare tijden en het lijkt nog lang niet klaar. Maar we gaan het zeker redden en dat doen we met elkaar. ❤️❤️❤️ Gedicht is niet van mij kon helaas niet achterhalen van wie wel. Vond hem te mooi om niet te delen...