Heftige week achter de rug

We hebben een heftige week achter de rug. Zondag op maandagnacht werd mijn schoonvader met de ambulance opgehaald. Hij heeft COPD en was zo benauwd dat mijn schoonmoeder echt geen andere optie zag dan 112 te bellen. Maandag ging ik met haar naar t ziekenhuis en toen we kwamen was er net wisseling van dienst waarbij men aangaf morgen weer naar huis aan mijn schoonvader. Ze liepen de kamer af en wij de kamer op. De beste man was zo benauwd dat die niet wist waar ie t zoeken moest en dat alleen van dat ie even rechtop was gaan zitten. Schoonmoeder zei al naar huis? Zo kan ik hem niet thuis hebben. Maar 's avonds belde ze weer dat we hem de volgende morgen om 11 uur mochten halen. Ik had net de jas aan toen ze me belde waar ik bleef ik zei dat ik eraan kwam. Eenmaal bij haar huis had ze de deur al open staan en ze deed net de jas weer uit want t ziekenhuis had gebeld t ging niet door. Hij had een slechte nacht gehad. Gedurende de dag ging hij steeds verder achteruit en hij werd van de afdeling opnamen naar de longafdeling gebracht. Woensdagavond zijn mijn man en ik samen wezen kijken. Hij mocht naar huis, we hadden de tas al bij ons want er zou familie bij mieten blijven... Tijdens t bezoekuur was ie nog heel benauwd en hij had een kap opgekregen maar was wel rustiger in bed. We mochten dus naar huis, maar eerlijk gezegd dachten we dit komt niet goed. Zo vreselijk benauwd. De dag erna heeft ie alleen maar geslapen overdag. En gisteravond zat ie weer rechtop en was zelfs in staat een grapje te maken. We beseffen heel goed dat t nog alle kanten op kan gaan maar t ergste lijkt nu wel voorbij. Al moet ie natuurlijk niks erbij krijgen. Mijn man gaat vanavond even met de oudste dochter heen. Dan haalt ie meteen zijn moeder weer naar huis toe. .