Als je ouders ouder worden...

Zondagavond werden we gebeld door de ouders van mijn man. Ze wilden graag dat we samen langs kwamen. Aangezien man de hele week van huis af is zijn we meteen s avonds heen gegaan. Ze wilden ons mededelen dat ze de bankzaken door een andere zoon wilden gaan regelen en dat ze ook opnieuw langs de notaris wilden gaan. De andere zoon had aangegeven dat hij het prettig zou vinden als ik nog weer toezichthouder zou worden op de gemachtigde. Zelf zie ik er het nut nog niet zo van in maar heb aangegeven dat ik dat evt wel wilde doen. Daarnaast heb ik hen aangegeven dat ik vond dat het verstandig is om dan ook met die zoon door te spreken wat evt wensen zijn. Ook omdat ze ouder worden. Dit werd snel weggewimpeld, zo van daar willen we nog niet aan denken. Helaas heb ik 2,5 jaar geleden met mijn vader meegemaakt dat men op de eerste hulp aan hem vroeg of ze hem nog moesten reanimeren als er wat zoi gebeuren. Mijn vader gaf toen aan dat dit niet meer hoefde. Ik schrok daar erg van want hij stond nog midden in het leven. Het jaar ervoor hadden we op dezelfde afdeling aan t zelfde bed de beslissing moeten nemen met zijn beiden over mijn oom. Toen gaf mijn vader aan dat hij die beslissing niet kon nemen en het heel moeilijk vond. We hebben toen samen de beslissing genomen voor mijn oom. Aangezien we toen zo met elkaar in gesprek waren geweest wist ik dus dat hij er het jaar ervoor nog heel anders over dacht. Ik gaf dus meteen aan dat als dit zijn beslissing was dat ik die zou respecteren maar dat hij er het jaar ervoor nog heel anders over dacht. Waarop hij me wazig aankeek en aan de broeder aan gaf doe dan maar wel... Achteraf blijkt dat mijn vader van de hele spoedeisende hulp zich niks meer kan herinneren. Dit terwijl ik er toch acht uur aan zijn bed heb gezeten en we samen gepraat hebben, nog schaatsen op mijn telefoon hebben gekeken, en hij de hele tijd bij leek. Ik ben blij dat ik er op tijd bij was toen de broeder de vraag stelde, maar ben ook blij dat ik kon onderbouwen waarom ik raar tegen zijn antwoord aan keek. Afgelopen jaar hebben we nog een familielod gehad waarbij de kinderen aan het verpleeghuis en de arts hebben aan gegeven dat wanneer er iets zou gebeuren men niet meer alle toeters en bellen uit de kast hoefde te trekken. Dat er een mooi leven was geweest... Uiteindelijk is die persoon rustig ingeslapen. Maar ook toen mijn moeder dit verhaal vertelde stond ik er bij stil dat ik wellicht ook ooit deze beslissing moet maken. En ook hier heb ik met mijn ouders over gesproken. Dit maakt dat ik me erg rustig hier over voel. En eigenlijk gun ik mijn zwager ook die rust. Dat je goed en onderbouwd de beslissing kan maken wanneer het moet. Want het kan van de een op andere dag de bittere waarheid zijn. Hebben jullie hier al eens met je ouders over gesproken?