En weer door...

Tja dat kwam eruit bij de psycholoog. Ik ben t type schouders eronder en weer door. Heb mezelf meer dan 25 jaar niet in acht genomen en ben doorgerend en heb doorgedaan. Zorgen voor alles en iedereen en mezelf dan op t zijspoor zetten. Was ik goed in. Totdat het spoor ophield en ik na moest denken over hoe en wat wil ik nu. Mijn zijspoor werd het hoofdspoor en daar goed naar kijken doet zeer. Want er is veel gebeurd en door en niet aan te denken maar me met dat andere spoor bezig te houden lukte het altijd, wel met moeite om de ballen hoog te houden.
De psycholoog bij wie ik nu zat denkt dat ik nog een stapje hoger in de behandeling moet. Zodat we het bij de bron kunnen aanpakken en niet aan symptoombestrijding gaan beginnen.
De wachtlijst voor t stapje hoger kan oplopen tot zes maanden. Ik moet nu een beslissing gaan nemen of ik hierop wacht of al met deze hulpverlener ga beginnen. Door omstandigheden is dit een lastige keus, maar ik ben de enige die er een beslissing in kan gaan nemen. Volgende week mag ik mijn beslissing laten weten. Dus we hebben weer stof tot nadenken.