Even op zoek naar die L want ik wil teveel even.

Er was eens vrouwtje dat zichzelf voorbij liep. Als ze ‘s morgens opstond, dacht ze aan ‘s middags. Als ze ‘s middags aan tafel zat was het weer: "Wat zal ik vanavond eten?" En als ze dan eindelijk ‘s avonds naar bed ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen. Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden: "Die loopt zichzelf nog eens voorbij, die vergeet te leven..." Het vrouwtje praatte ook de hele tijd tegen zichzelf. Om met anderen te praten, daar had ze gewoon geen tijd voor. Ook dat hoorde bij haar "ziekte". En weet je wat ze telkens zei? "Ik moet nog even... Laat ik gauw even... Ik kan nog net even..." "Even" was haar stopwoordje geworden, en dus nu ook haar bijnaam. Nu was er in het land een dokter die een heel wijs man was. Toen hij dat vrouwtje zag en haar hoorde praten, zei hij; "Mevrouw, u bent heel erg ziek en ik weet wat u mankeert." "Zeg het maar eens gauw dokter, want ik moet nog vlug even..." "Zie je, daar heb je het weer", zei de dokter, "U bent zo haastig, U laat telkens de L liggen." "Wat laat ik liggen?" vroeg ze. "De L", zei de dokter. "Zet de L steeds voor EVEN." "Goed dokter, ik zal het doen," antwoordde ze en weg was ze weer. Maar telkens als ze de L voor "even" zette, schrok ze zich een hoedje. "Ik moet nog L---even......, Laat ik gauw L---even.... ik kan nog net L----even..." Ze wist zich geen raad, plofte in een stoel en zei zacht: "zo kan ik nog wel even......... zo kan ik nog wel Leven." En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij. Ze was zich ervan bewust geworden dat haar "even" haar belette van het "leven". Ze besloot van nu af aan te LEVEN en bleef gewoon zichzelf. Ze had de rust van binnen gevonden. Voor iedereen die gehaast door het leven gaat en ook nog van alles "even" moet doen; Denk aan vrouwtje "even", vindt de tijd en de rust om de leven. Auteur onbekend