Wisten jullie dat het deze week de week van de eenzaamheid is? Bij eenzaamheid wordt vaak gedacht aan oudere mensen zonder familie om hen heen. We kunnen ons er allemaal ieta bij voorstellen. Maar het zijn niet alleen de ouderen helaas die zich eenzaam voelen. Het zijn ook mensen met lichamelijke of geestelijke beperkingen die niet alleen dingen kunnen of durven te ondernemen. Persoonlijk sta ik er deze week extra bij stil. Zo kwam er een berichtje van een oud-collega op mijn tijdlijn van FB voorbij. Ik lees tussen de regels door dat ze t lastig heeft. Ze is ook begin 40, werkt momenteel vanuit huis voor t bron en contactonderzoek van de GGD. Hele drukke dagen en s avonds af en toe haar dochter, want co-ouderschap. Daarnaast weinig contact met de buitenwereld. Helaas is ze ook erg beperkt in waar ze naar toe kan want ze heeft geen auto. Ik denk dat ik haar vandaag maar eens even bel en wellicht een bloemetje stuur. Daarnaast ga ik vandaag met een gebakje naar een oudere vrouw. Hier kon je je voor opgeven. Je kon twee gratis gebakjes bestellen om die dan samen met iemand die eenzaam is op te eten.
Het stoppen met werken doet me de ogen echt open en ik merk dat ik mezelf heb verloochend. Altijd maar kijken hoeveel werk ik binnen een bepaalde termijn kan verzetten. Ritje boodschappen, o even denken moet er dan nog meer. Tijdens t boodschappen doen als me wat te binnen schoot snel opslaan op de telefoon kan ik daar thuis weer mee aan de slag. Bij de kassa in de rij alweer denken aan t volgende, en oh waarom heb ik toch altijd de rij die niet opschiet?
Nu heb ik t geluk tijd te hebben. Vorige week stond er een vrouw in de supermarkt te klagen want ze ging die middag lekker fietsen met haar man en wilde maar drie broodjes afrekenen en nu hadden ze geen snelkassa bij deze supermarkt. Wow er knapte echt iets in mijn hoofd. Want hoezo het is half twaalf en heb je geen twee minuten langer de tijd als je smiddags pas gaat fietsen? Gisteren met het ophalen van mijn pakket stond ik met lege kar ook in de rij. En de vrouw achter me was ook in de verkeerde rij gaan staan en mopperde dus ook al. Ik heb haar aangeboden dat ze wel voor mij mocht als ze zo dringend in tijdsnood zat. Waarop ze aangaf dat ze dat eigenlijk helemaal niet had. Daarop kregen we zowaar een gezellig gesprek zelfs met mondkapjes op. Ik gaf haar aan dat we toch steeds meer allemaal met de minuut lijken te leven en waar kunnen we nog tijdswinst pakken? En eerlijk leuker wordt het er allemaal niet op. Gewoon eens aandachtig om je heen kijken en wat zie je? We rennen en vliegen maar wat aan... ikzelf inclusief. Maar ik ga het echt proberen #ikdoenietmeermee 😜
6 opmerkingen:
Ik zal maar eerlijk bekennen dat ik ook zo'n klager in de rij ben, ook al heb ik geen haast. Als ik met mijn dochter naar supermarkt ga weet ze al wat er gaat komen als we richting kassa gaan, ik krijg dan vast een waarschuwing. Toen ik het echt druk had en moe was, net gescheiden, puberdochter en meer dan full-time werken, stelde ze voor dat we samen de supermarkt deden en dat ik dan richting auto ging en zij afrekende, klinkt als echt lief van haar, maar het was meer dat ze zich voor mijn geklaag schaamde, puber hè die hebben dat.
Maar het is nu wel storend dat mensen die samen boodschappen doen en nu twee karren bij zich hebben het bij de kassa nogal onoverzichtelijk maken, dat vind ik echt vervelend.
Ik ben ook alleen, geen familie, wel een paar vrienden/kennissen en buren, maar die hebben ook hun eigen leven.
Boodschappen kan ik niet meer doen vanwege heel slecht ter been zijn, dus alles via internet bestellen en laten bezorgen, werkt prima (en weer aanspraak).
Ik ben echt niet eenzaam, verre van dat. Klagen deed ik vroeger ook nooit in een drukke rij, eerder het tegenovergestelde. Ik hoef met spelletjes ook nooit te winnen, kan ik me niet druk om maken of ik wel of niet win, het spelen is leuker.
Ik heb altijd gewerkt, dus ook drukdrukdruk, maar dat ligt vaak ook aan jezelf hoe druk je je wil maken. Ik deed altijd vroeg de boodschappen, lekker rustig en geen wachtenden voor me.
Berber
Wat goed dat je het van jezelf ziet. En wat leuk dat uit een lief voorstel (u mag wel eerst) zo'n leuk gesprek voortkomt.
Ik herken de eenzaamheid. Hier een kind met een behoorlijke rugzak die 24/7 thuis is. Mensen kunnen hier niet aanbellen zonder afspraak omdat dat teveel onrust geeft. Een bezoekje of even ergens langs met zoon is een no-go. Dat beperkt je sociale leven behoorlijk.
Vind het een vreemd gegeven dat mensen zich nu ineens zo druk maken over eenzaamheid, alsof dat voor corona niet bestond.
Mijn man zei dat ook al Johmar. Het is net alsof het iets nieuws is, maar het was er natuurlijk hiervoor ook al.
Hiervoor was t er ook. Maar doordat ik nu bewust met weinig mensen fysiek contact heb voel ik t wel meer dan andere jaren.
Dat maakt voor mij t gevoel en het denken eraan wel
Intenser..
Een reactie posten