Naar t ziekenhuis

Gistermorgen stapte ik op een plastic dekseltje wat op de grond lag en voor ik t wist zat ik op de grond. Kwam met een behoorlijk smak neer en kon nauwelijks in de benen komen. De jongste moest nog naar school en die kreeg ik de deur nog uitgewerkt, maar nu een goed uur wist ik echt niet meer waar ik t zoeken moest van de pijn. Toch maar naar de huisarts. Daar werd ik er met moeite tussen gedrukt omdat ze zagen dat ik flinke pijn had. Ik mocht vast in een behandelkamer maar durfde niet te gaan zitten omdat ik bang was voor de pijn bij t opstaan. Helaas duurde t nogal voordat de huisarts tijd had. De assistente bleef wel bij mij en mijn vader maar heeft hem op een gegeven moment opgehaald. Ik kreeg meteen een spuit op de zere plek in gespoten. De arts vertrouwde t niet en wilde een foto maken. Maar de assitente belde en men gaf aan geen plek. Assistente zei meteen dan maak je maar plek. Mevrouw wordt verdacht van een breuk en moet een foto. Uiteindelijk legde ze de telefoon neer en moest eerst bellen met de huisarts. Die moest toen akkoord geven voor een spoed. Wat hij dus ook deed. Ik ben met mijn vader die kant opgereden en voelde elk bobbeltje in de weg. Dacht dat ik gek werd. Bij de spoed moesten we eerst door de coronatent. Toen moesten we ons aanmelden en wachten. Ik kon niet staan en niet zitten van de pijn en hing dus maar een beetje tegen een muur of half op een tafel. Na 1,5 uur was ik aan de beurt. Had ondertussen al wel zelf gevraagd om paracetamol en deze gelukkig ook gekregen. Toen ik gehaald werd mocht ik op een bed. Daar ben ik zo goed en kwaad als t ging op mijn buik op gaan liggen nadat ik gevraahd had het hoofdeinde te laten zakken. Na ee kwartier kwam er een arts met een pilletje. Die hebik ingenomen en toen duurde t nog wel een half uur voordat de foto's genomen waren. Er bleek niks kapot dus de pijn kwam echt van kneuzing en uitgerekte spieren. Ik werd naar huis gestuurd met t advies om de drie uur twee paracetamol en om de vier uur twee ibuprofen. Tijdens t naar huis rijden begon ik me ineens heerlijk te voelen van de morfine. Snap best dat mensen verslaafd raken. Wat voelde ik me lekker met dat roesje in mijn hoofd en de pijn een stuk minder. Thuisgekomen ben ik meteen met de pijnstilling verder gegaan want moest een spiegel opbouwen volgens de arts. Het vreemde is dat ik vanmorgen geen pijn meer in de billen heb. Alleen nu wel t zware vermoeden van een gebroken teen. Een teen is echt blauw tegen zwart aan. Daar is geen foto van gemaakt want de aloverheersende pijn in mijn bil deed dat ik mijn teen minder voelde. Ik kijk t even aan en anders tape ik de teen aan de naastliggende tenen vast dan heeft t wat meer ondersteuning. Heb echt geen zin om weer 5,5 uur te moeten wachten voor een foto. Het kan echt nog veel erger want tijdens t wachten was er in t nieuws dat er op de kinderic's in Duitsland momenteel keuzes gemaakt worden wie ze wel en wie ze niet kunnen helpen. En zoals de arts treffend aangaf. De kanker wacht niet dus dit heeft sterftegevallen tot gevolg. Dan wacht ik met alle liefde nog wat langer op de foto's... Schrijnend dat we met al onze welvaart dit ineens allemaal niet meer voor elkaar kunnen krijgen.